Με αφορμή την παρατήρηση συγκέντρωσης απότοκων γνωστής εθνικιστικής και νεοναζιστικής οργάνωσης στο κέντρο της Αθήνας και στο κλίμα του «φρέσκου» αν και με ηλικία πολλών δεκαετιών και γιατί όχι αιώνων νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις, ενώ σήμερα φοιτητές παραπέμπονται στα δικαστήρια γιατί συνελήφθησαν να διαδηλώνουν, ας αναλογιστούμε το εξής: δεδομένου του νέου νόμου, ποιες οι πιθανότητες η αστυνομία να επέμβει και να ελέγξει διεξοδικά μια συγκέντρωση αρκετών ατόμων, που έχει όλες τις κοινές αμαρτίες με μια συγκέντρωση σαν και αυτή κατά του νομοσχεδίου της οποίας γίναμε μάρτυρες πριν λίγες μέρες, αλλά διαφέρει ως προς τη θεματολογία; Συγκεκριμένα, αν περιλαμβάνει σωρηδόν ελληνικές σημαίες ή σημαίες του δικέφαλου αετού, και διεκδικεί τη μη μετονομασία της γείτονος ή -μέρες που είναι- τη μη αναμόρφωση και επαναλειτουργία με όρους της άλλης γείτονος ενός σημαντικού για τον ελληνισμό και την ορθοδοξία ιστορικού κτιρίου;
Είναι εξαιρετικά πιθανό -καλό είναι να μη χρησιμοποιείται η λέξη «σίγουρο»- ότι τα όργανα ελέγχου και καταστολής του κράτους δε θα αντιμετώπιζαν μια τέτοια συγκέντρωση ως το ίδιο εχθρική για τους δρόμους της πόλης, τους ανθρώπους που πάνε στις δουλειές τους και την «τάξη», ούτε με ζήλο και επιθετικότητα θα απαιτούσαν να υπάρχει οργανωτής και επιμελητής, να περιορίζονται οι παριστάμενοι σε αριθμό και έκταση, και άλλες απαιτήσεις του «νέου» νόμου. Ο λόγος είναι απλός, και είναι ο ίδιος λόγος που τις στολές της αστυνομίας κοσμεί η σημαία που θα κυμάτιζε σε μια τέτοια συγκέντρωση. Το κράτος ως μηχανή δομείται και εξελίσσεται σφυρηλατόντας ιδέες με ορισμένη ιδεολογική χρησιμότητα. Ένας στείρος και άκαμπτος «εθνισμός», για παράδειγμα, είναι πολύ πιο ευγενής και σημαντική επιδίωξη στη συνείδηση του κράτους και μεγάλου μέρους του κοινωνικού ιστού, απ’ ότι η εργασιακή αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Το ίδιο ισχύει και για ιδέες όπως η θρησκεία. Τέτοιες ιδέες έχουν καταφέρει να εγκαθιδρυθούν ως θεμέλιος συνδετικός κρίκος των πολιτών ενάντια σε εξωτερικούς ή εσωτερικούς «εχθρούς», πραγματικούς ή μη. Το κράτος έχει πολύ ισχυρότερη τάση να καταπνίγει την προσπάθεια υπεράσπισης και ανύψωσης διαφορετικών ιδεών από αυτές. Καταπνίγει ιδέες με πολλή λιγότερη χρηστικότητα για τη συντήρηση της δύναμης της επιβολής του, που ακριβώς επειδή ιστορικά δεν ταυτίστηκαν τόσο με τη συσπείρωση απέναντι σε «εχθρό», δεν έχουν διεισδύσει βαθιά στη συνείδηση του λαού. Και βέβαια δεν υπάρχει κανένας λόγος να προπαγανδιστούν τέτοιες ιδέες όπως η αστική δικαιοσύνη ή το δικαίωμα στο συνδικαλισμό από ένα κράτος, ώστε να τηρούνται και να εφαρμόζονται με πάθος, διότι θα αποτελούσαν εμπόδιο στην επιβολή του, μέσω του εκάστοτε μηχανισμού διακυβέρνησης, σε οποιοδήποτε πολίτευμα.
Οι άνθρωποι σε όλη την ιστορία δομούν και θεμελιώνουν ιδέες, γεγονός που είναι από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις και τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του είδους μας. Το ποιες επιβιώνουν, διογκώνονται και έρχονται στο προσκήνιο των συνειδήσεων δε σχετίζεται απαραίτητα με το καλό των πολλών, το καλό για το φυσικό περιβάλλον, και άλλες αγνές επιδιώξεις. Εξαρτάται, εκτός από την αυστηρότητα και την ποιότητα της διαχρονικής θεμελίωσής τους από επιστήμονες, διανοητές και το σύνολο της κοινής γνώμης, από το ποιοι νίκησαν και έχασαν σε μεγάλες ιστορικές στιγμές, τη γεωπολιτική θέση κάθε λαού και έθνους και τη συσχέτισή του με άλλους λαούς και έθνη, αλλά και όπως αναφέρθηκε από τη μόνιμη ανάγκη των κρατικών δομών -ακόμη και πριν από την ανάδυση των «κρατών-εθνών»- να επιβάλλονται και να διατηρούν τη μέγιστη δυνατή «τάξη» και «ησυχία». Οι ιδέες έχουν περιεχόμενο προς μελέτη, και ιδιαίτερη αξία η καθεμιά, χωρίς να αναιρείται η αξία κάποιας άλλης. Είναι μια υποχρέωση κοινωνικού και πολιτικού πολιτισμού για κάθε πολίτη και κατ’ επέκταση λαό το να μπορεί να έχει την κυριότητα στις ιδέες και να μην αρκείται στην επιβολή του τι είναι «ευγενές» και «σωστό» από έναν αόρατο μηχανισμό στον οποίο γεννήθηκε. Έτσι, και στη συνείδηση και στην πράξη, νομοσχέδια όπως αυτό της προηγούμενης εβδομάδας θα μένουν στα προσχέδια.
~Ο
