Οι μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις εντός του αριστερού χώρου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τις κινητοποιήσεις για την ψήφιση του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις πιθανώς δείχνουν ότι το λεγόμενο κίνημα αυτή τη στιγμή λειτουργεί με το death drive και ίσως προσπαθεί να πεθάνει με έναν “αξιοπρεπή θάνατο”, ακόμη και χωρίς να το καταλαβαίνει. Εφόσον ο αγώνας στο δρόμο αντιμετωπίζεται ως κυρίαρχη μορφή πάλης, θα περίμενε κανείς εντυπωσιακές κινήσεις συσπείρωσης για να κερδηθεί η “μητέρα όλων των μαχών”, ανεξαρτήτως κόστους κι ανεξαρτήτως μέσων. Η διάχυτη ηττοπάθεια απλώς ενισχύει τη λογική του αντιπάλου, όσο συνετή κι ας φαίνεται. Το θετικό είναι ότι θα ξεκαθαρίσουν διάφορες αυταπάτες καθώς στο κοντινό μέλλον οι “κινηματικές δυνάμεις” θα πρέπει να μπουν σε λογική “fight or perish” ή να ενσωματωθούν συνειδητά στο κυρίαρχο ρεύμα της εξουσίας. Το αρνητικό είναι οτι μαζί με αυτές τις αυταπάτες θα ξηλωθούν θεωρητικά κεκτημένα δικαιώματα που θεωρούνταν για τους τύπους δεδομένα αλλά κανείς δεν τα υπερασπιζόταν και δεν τα χρησιμοποιούσε ουσιαστικά για καιρό.
~Φ