Το νομοσχέδιο για την καταστολή των διαδηλώσεων, που σύμφωνα με τελευταίες πληροφορίες περιέχει και ένα ασαφές ιδιώνυμο περι “ριζοσπαστικοποίησης”, είναι προφανώς θέμα αιχμής το οποίο επηρεάζει την άσκηση ενός αδιαμφισβήτητου (ακόμα και για τα πλαίσια του αστικού κράτους) δικαιώματος, αυτού του συνέρχεσθαι. Αυτό προφανώς συμβαίνει για να εμποδιστεί περισσότερο η δυνατότητα παρεμβάσεων που ανταγωνίζονται τις κυρίαρχες πολιτικές γραμμές, όσο και να περιοριστεί η σκέψη που οδηγεί σε αυτές (η επίδραση της νομοθεσίας τόσο σε επιπεδο πράξης/καταστολής όσο και σε επίπεδο κανονικοποίησης μιας πολιτικής είναι μια άλλη συζήτηση που όμως πρέπει να γίνει αλλού).
Ωστόσο, είναι σημαντικό να εξετάσουμε για ποιο λόγο ένα θέμα όπως αυτό προτάσσεται ως θέμα ταυτότητας κι αιχμής σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, αντί για άλλα. Όσο κι αν η πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς ασχολείται θεωρητικά με άλλα ζητήματα εξ’ ίσου ζωής και θανάτου, όπως το προσφυγικό, η κυριαρχία των μέσων, η επικράτηση της κρατικής προπαγάνδας, τα ζητήματα αυτά αποτυγχάνουν να συσπειρώσουν τόσο κόσμο όσο, ας πούμε, η όξυνση της καταστολής.
Είναι σαφές οτι τα θέματα της άμεσης εμπειρίας επηρεάζουν τους ανθρώπους περισσότερο και τους κινητοποιούν ευκολότερα σε δράση. Μια επίπονη παρωνυχίδα μπορεί να είναι πιο ενοχλητικό βίωμα από μια δολοφονία, ειδικά αν η τελευταία γίνεται αισθητή μέσω μιας εικόνας, όπως αυτή της οθόνης του υπολογιστή. Έτσι, η αστυνομική καταστολή προς ανθρώπους που πίνουν μπύρες σε μια πλατεία μπορεί να αποτελεί πιο πειστικό κίνητρο για δράση απ’ ότι μια συστηματική κι έγκυρη καταγραφή της νεκροπολιτικής (ως εξειδίκευση της βιοπολιτικής) που ασκείται στα στρατόπεδα “φιλοξενίας”/συγκέντρωσης των προσφύγων και στη γενικότερη “διαχείριση” (έμφαση στον όρο αυτό) του προσφυγικού.
Η αποσπασματική αυτή παρατήρηση καθιστά εμφανή μια ακόμη λειτουργία δομών όπως τα στρατόπεδα αυτά (αλλά και οι φυλακές, τα άσυλα των ανεπιθύμητων ή των “παρείσακτων”): Έχουν τοίχους/φράκτες στους οποίους περικλείουν συγκεκριμένους ανθρώπους/υποκείμενα της κυρίαρχης εξουσίας και τους διαχωρίζουν απ’ τους υπόλοιπους, αλλά ταυτόχρονα είναι τείχη που εμποδίζουν τις τάσεις για συγκρούσεις στον κοινωνικό χώρο που τα υποκείμενα αυτά περικλείουν, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν. Αν οι πρόσφυγες διαχέονταν ελεύθεροι στον χώρο του κράτους κι αναμειγνύονταν με το υπολοιπο κοινωνικό σώμα, θα δημιουργούνταν συγκρούσεις καθώς θα επηρεάζαν την άμεση εμπειρία του υπόλοιπου σώματος. Τα αισθήματα αλληλεγγύης, αλλά και ξενοφοβικού μίσους θα ήταν ελεύθερα να εξελιχθούν και να αναμετρηθούν μεταξύ τους στο κοινωνικό πεδίο, διαμορφώνοντας μια απρόβλεπτη κατάσταση. Η απρόβλεπτη κατάσταση δεν είναι εγγενώς κακή για την εξουσία, παρά μόνο όταν έχει προοπτικές να αμφισβητήσει τον ρόλο της ως τοποτηρητή του χώρου, να την εμποδίσει απ’ το να εξασφαλίζει ότι κάποια πράγματα είναι εκεί που θέλει να είναι, όταν το θέλει.
Οι οπαδοί της μετριοπάθειας απ’ όλες τις πλευρές χρησιμοποιούν συγκεκριμένα αφελώς ωφελιμιστικά επιχειρήματα για να στηρίξουν την ύπαρξη δομών όπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων: “Εκεί αυτοί οι άνθρωποι βοηθούνται με σωστό τρόπο και δεν υπόκεινται στην ελεημοσύνη του ενός και του άλλου”/”Εκεί προστατεύονται από πογκρόμ των ρατσιστών”, ενώ ταυτόχρονα “δε μολύνουν τον πληθυσμό με τις ασθένειες που κουβαλούν”, “δεν επιβαρύνουν τα σχολεία που πηγαίνουν τα ελληνόπουλα” κοκ. Αντίθετων “προθέσεων” επιχειρήματα καταλήγουν στον εγκλεισμό ενός πληθυσμού ως τη “βέλτιστη λύση”. Θα μπορούσε κανείς να διαβάσει αυτόν τον διακανονισμό ως μια συμφωνία, μεσολαβημένη απ’ το κράτος, ενα σχεδόν “ανίερο” pact μεταξύ των ξενοφοβικών και των “προοδευτικών”, των “εθνικά προβληματισμένων” και των “ανθρωπιστικά συνειδητοποιημένων”. Οι πρώτοι απέδωσαν τη βαρβαρότητα που ονειρεύονται να ασκήσουν σε θεσμούς όπως η αστυνομία. Οι δεύτεροι το δέχτηκαν, κι έδωσαν κι αυτοί με τη σειρά τους την υποχρέωση της αλληλεγγύης που αισθάνονται αλλά δε θέλουν ή δε μπορούν να ασκήσουν ξανά στο κράτος ή στις ΜΚΟ. Κι οι δυο αντάλλαξαν την ηρεμία τους με μια χωρικά περιορισμένη κόλαση μακριά τους, κι οι δυο αποφεύγουν να βιώσουν τις συγκρούσεις που θα μπορούσαν να τους καθορίσουν πέρα από τα πλαίσια μιας αποδεκτής προπαγάνδας.
~Φ
(επειδή η σελίδα ειναι ακόμη νεα: Αυτού του είδους οι υπογραφές αντιστοιχουν σε μέλη του σχήματος αλλά όχι στο σχήμα συνολικά)