Έχει εξαγγελθεί ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία θα υλοποιηθεί άμεσα “στα ιδρύματα που το έχουν μεγαλύτερη ανάγκη”, μεταξύ άλλων και στο ΕΚΠΑ στο οποίο δραστηριοποιούμαστε. Η προφανής επιδίωξη είναι η αστυνομία να εγκατασταθεί στους χώρους κατά την απουσία της πλειοψηφίας του φοιτητικού σώματος και να εμπεδωθεί ως υπάρχουσα κατάσταση κατά την επιστροφή του μέσα στο 2021. Αυτό δημιουργεί ενδιαφέρουσες αλλά όχι τόσο ευνοϊκές συνθήκες για το λεγόμενο κίνημα:
– Αν η πανεπιστημιακή αστυνομία εγκατασταθεί ανενόχλητη, αυτό θα εκληφθεί ως νομιμοποίηση της κατάστασης από την κοινότητα κι αντίδραση σε αυτή ως μια περιθωριακή άποψη που χρήζει καταστολής. Η καταστολή αυτής της άποψης θα είναι ευκολότερη καθώς θα υπάρχει μαλιστα και καταλληλος μηχανισμός εξειδικευμένος για τη δουλειά αυτη.
– Αν η πανεπιστημιακή αστυνομία δεχθεί συμβολικές αντιδράσεις, πιθανότατα η καταστολή θα δείξει ανοχή με αποτελεσμα να γίνει πιο συμπαθής.
– Αν η πανεπιστημιακή αστυνομία δεχθεί συγκρουσιακές αντιδράσεις, παρενοχληθεί βίαια από μικρές και γενικότερα ανίσχυρες ομάδες, θα ενισχυθούν και οι δυο πόλοι του αφηγήματος, το “παραβατικό” κίνημα με αιχμή του δόρατος “μικρές ομάδες που δεν εκπροσωπούν την κοινή γνώμη” , καθώς και την ανάγκη καταστολής. Ταυτόχρονα όμως θα γίνει αισθητή η δυνατότητα αντίδρασης με λίγα μέσα, γεγονός που ίσως οδηγήσει σε μαζικότερες δράσεις. Σε κάθε περίπτωση, θα είναι μια μάχη που θα δίνεται τουλάχιστον στην αρχή στο επίπεδο του θεάματος, από οντότητες που θα αναζητούν τη συναίνεση της κοινής γνώμης (καταστολη, “νομιμότητα” εναντίον “κινήματος”).
Ο χαρακτήρας τομής που έχει αυτή η ρύθμιση βρίσκει αντίθετο και κομμάτι της κοινωνίας με διαφορετικά συμφέροντα κι επιδιώξεις, όπως διάφοροι εκπρόσωποι της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ισχύει πως ακόμη και σε αυτά τα πλαίσια τίθενται ζητήματα ακαδημαϊκής ελευθερίας, ελεύθερης έκφρασης κ.α. τα οποία θα προβληματίσουν και ανθρώπους με στενότερη αντίληψη των ακαδημαϊκών τους καθηκόντων και θα τους κάνουν να εκφράσουν διαφωνίες και να ασκήσουν πιέσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς το αίτημα για κατάργηση του ασύλου και αστυνόμευση των πανεπιστημιακών χώρων αποτελεί ιδεολογικό αίτημα αιχμής συγκεκριμένου πολιτικού χώρου και δεν αποτελεί απάντηση σε “αντικειμενικά προβλήματα” όπως κι αν αυτά εννοηθούν. Η εσπευσμένη υλοποίηση τους δε μπορει να διαβαστεί (παρά την προσπάθεια της προπαγάνδας) ούτε ως κάποιου είδους νομοτέλεια ούτε ως μια αθώα απολιτική ρύθμιση. Κι αυτό θα συμβεί απ’ όποιονδήποτε δεν ταυτίζεται με τη συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση κι έχει τη στοιχειώδη οξυδέρκεια να σκεφτεί και να εκφέρει άποψη.
Δεδομένης της σοβαρότητας της κατάστασης, η όποια διαφωνία με την υλοποίηση αστυνόμευσης μέσα στα πανεπιστήμια είναι προφανώς καλοδεχούμενη, από όπου και με όποιον τρόπο εκφέρεται. Ωστόσο η διατύπωση των αιτημάτων απ’ την πλευρά δυνάμεων θέλουν να λέγονται υπερασπιστές του ασύλου και πολέμιοι κάθε αστυνόμευσης εντός των πανεπιστημιακων χώρων είναι ανάγκη να γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να μη μπορούν να ενσωματωθούν στις επιδιώξεις των εκάστοτε διοικήσεων. Πρέπει να φαίνεται πως είμαστε κατά της αστυνόμευσης των χώρων μας ακόμα κι αν αυτή αποκτήσει διαφορετικό όνομα, ακόμα κι αν δεν την κάνει η αστυνομία, ακόμα κι αν το νέο σώμα απαντά στην εκάστοτε πρυτανεία. Αλλιώς κινδυνεύουμε να παρουσιαστεί ενας μηχανισμός επιτήρησης που θα υπάγεται στο πανεπιστήμιο, ως “νίκη του κινήματος” και επιείκια απέναντι στις πιέσεις της κοινής γνώμης. Γιατί πολλοί υψηλά ιστάμενοι διαφωνούν με φυλάκια της ΕΛΑΣ εντός των πανεπιστημίων, πολύ λιγότεροι όμως διαφωνούν με την ύπαρξη ενός σώματος αποκλειστικά δικών τους πραιτοριανών.
Σε κάθε περίπτωση, η φαινομενικά μαζική συναίνεση στις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης δε μπορεί παρά να είναι θεαματική και τελικά πλασματική, με ημερομηνία λήξης. Ρωγμές εμφανίζονται κάθε φορά που συμβαίνει κάποια ακρότητα, όπως τα γεγονότα στη ΦΕΠΑ στις 30/12, με όλο και περισσότερο κόσμο να συνειδητοποιεί τη σοβαρότητα και τη νοσηρότητα της κατάστασης. Μια γενικευμένη αντίδραση, πχ ένα κύμα καταλήψεων ακόμα κι εντός πανδημίας ίσως να είχε αποτέλεσμα τουλάχιστον ως προς την κλιμάκωση των εξελίξεων, αλλά το λεγόμενο “φοιτητικό κίνημα” βρίσκεται σε πλήρη αποδιοργάνωση και διαθέτει ελάχιστη επιχειρησιακή δυνατότητα. Όσο φαντασιώνεται ένδοξες στιγμές του παρελθόντος και εκφέρει κενές απειλές (ενώ η κύρια δράση στην οποία αναλώνεται το τελευταίο διάστημα είναι η συλλογή υπογραφών) θα καθιστά ακόμα εμφανέστερο το εξαντλημένο του δυναμικό. Είναι απολύτως αναγκαίο να σκεφτούμε και να υλοποιήσουμε μορφές δράσης με βάση το τώρα και να είμαστε έτοιμοι να εκμεταλευτούμε πιθανά άγνωστα δυναμικά. Αλλά αν αυτό συμβεί πιθανότατα δε θα γίνει γνωστό μέσω ενός κειμένου…
~Φ