Στις συζητήσεις για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, υπάρχει ένα μούδιασμα στον ευρύτερο αριστερό χώρο σχετικά με το τί ακριβώς ζητάμε, ή αν μιλάμε καν, για την ποινική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Γίνεται συχνά λόγος για τακτική διεκδίκηση της καταδίκης από την βαθιά ταξική και προβληματική αστική δικαιοσύνη. Επίσης, χρησιμοποιείται το επιχείρημα της πίεσης προς τα δικαστήρια απ’ το κίνημα, το οποίο σημαίνει οτι η καταδίκη της οργάνωσης ειναι επίτευγμα του κινήματος και μια ιδιότυπη επιλογή του. Άλλοτε, κυριαρχεί ένας πεσσιμισμός που θέλει την αστική δικαιοσύνη και τη στάση της ως αδιάφορη απ’ την οπτική του αντιφασιστικού κινήματος, ως μια επιφανειακή και προσχηματική κίνηση που θα κάνει ελάχιστο καλό ή ακόμα και θα βλάψει το κίνημα προσφέροντας μια ψευδή δικαίωση. Όλες αυτές οι οπτικές έχουν ενα δίκιο, όμως η υποβόσκουσα προβληματική είναι η εξής. Είναι αδύνατο να μη χαρεί κανείς για την οποιαδήποτε καταδίκη των χρυσαυγιτών, όσο κι αν πιστεύει οτι δε θα πρεπε να χαρεί. Όσο κι αν γνωρίζει τα αδιέξοδα της αστικής δικαιοσύνης, όσο κι αν θα επιθυμούσε μια άλλη μορφή δικαιοσύνης, όσο κι αν βρίσκει την αντιμετώπιση του δικαστηρίου ελαστική (που αναμφισβήτητα είναι), ή όσο κι αν αντιτίθεται στην πειθαρχική και ποινική λογική.
Τί είναι όμως αυτό που καθιστά του χρυσαυγίτες στη φυλακή ένα τόσο ευχάριστο θέαμα, αφού μια πρόσκαιρη έννοια εκδίκησης έχει ήδη είτε εκπληρωθεί είτε αποδομηθεί;
Το όραμα των ναζί ανέκαθεν ήταν μια κοινωνία-φυλακή, στην οποία ωστόσο ονειρεύονται τον ρόλο του δεσμοφύλακα. Στην υπάρχουσα κοινωνία, οι φυλακές και η λογική τους είναι υπαρκτές σε διάφορα επίπεδα. Η φυλακή είναι ένας χώρος πειθαρχίας. Ένας χώρος διαμερισμένος σε κελιά, ένας χώρος που η ύπαρξή του προκαλεί τον διαχωρισμό σε “ελεύθερους” και “φυλακισμένους”. Οι ναζί θέλουν να φτάσουν αυτή τη λογική στην έσχατη συνέπειά της, να διαχωρίσουν την κοινωνία σε ανώτερους και κατωτερους, καθαρους και ακάθαρτους, ευρωστους και άρρωστους, ηθικούς και ανήθικους, με το άκαμπτο κριτήριο της καταγωγής και του “αίματος”. Ένας χώρος μόνιμου ετεροκαθορισμού με ακίνητα στεγανά. Αν οι άλλες μορφές κοινωνίας κυριαρχούνται από διαλεκτικά δίπολα, το ναζιστικό όραμα είναι η παγίωση και μονιμοποίηση αυτων των διπόλων παντού και πάντα. Ο φασίστας θα είναι πάντα ετεροκαθοριζόμενος, παντα ταμπουρωμένος στη μια, ιερή άκρη του του διπόλου του. Έτσι, πάντα θα είναι ενοικος μιας φυλακής, είτε ως δεσμοφύλακας, είτε ως κρατούμενος. Ο φασίστας όταν ανεβαίνει κι οταν προπαγανδίζει, βλέπει τον εαυτό του ταυτόχρονα καταπιεσμένο και παντοδύναμο. Η ανωτερη φυλή που καταπιέζεται απ’ τους κατωτερους της “άδικα”, και παρα την υποτιθέμενη ανωτερότητά της. Ταυτόχρονα, η σαγηνευτική υπόσχεση για απόλυτη κυριαρχία. Ο φασίστας δε μπορεί να δεί τον εαυτό με άλλους όρους, διαφορετικούς απ’ αυτους που ορίζουν τα κάγκελα ενος κελιού. Ο φασίστας, είτε ως νικητής, είτε ως ητημμένος, θα είναι πάντα ο ένοικος μιας φυλακής. Κι εφόσον φυλακές υπάρχουν, κι εφόσον οι σχέσεις που η δομή των φυλακών ορίζει, κι αυτές υπάρχουν, ας ειναι ο φασίστας πίσω απ’ τα κάγκελα. Αν δεν είναι, θα κρατάει τα κλειδιά των κελιών, αν δεν το κάνει ηδη…
~Φ