Ως το σχήμα ΦουριέN+1 απλά θέλουμε να σας τονίσουμε την ανάγκη να συμμετέχετε στις συλλογικές διαδικασίες της σχολής. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι καθένας/μια έχει τον πρώτο λόγο και την άμεση γνώση των προβλημάτων και των ζητημάτων που τον/την αφορούν, και πως γι’ αυτόν τον λόγο δεν χρειάζεται σωτήρες και αυθεντίες. Ωστόσο, όλοι έχουμε ψευδείς ιδέες και περιοριστικές προκαταλήψεις για όλα τα ζητήματα, οι οποίες μπορούν να περιοριστούν μόνο με την απόκτηση νέων εμπειριών και κατανόησης αυτού που είτε νομίζουμε ότι ξέρουμε καλά, είτε το φοβόμαστε.
Συγκεκριμένα σας καλούμε να μην ακούσετε την κυρίαρχη προπαγάνδα που κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι ο Σύλλογος είναι στην καλύτερη περίπτωση χάσιμο χρόνου και στη χειρότερη ένα καταφύγιο ανθρώπων που θα σας ασκήσουν βία αν διαφωνήσετε. Προφανώς, όποιος συμμετέχει σε μια δημόσια συζήτηση μπορεί να υποστεί κριτική, συχνά σε έντονους τόνους. Αυτό δεν είναι βία. Ο Σύλλογος λειτουργεί καλά μόνο αν γίνονται γόνιμες Γενικές Συνελεύσεις. Στηρίξτε τες για να γίνουν η δύναμή σας.
Κάποιοι μπορεί να έχουν αμφιβολίες για “την ύπαρξη πολιτικής μέσα στις σχολές”. Σχετικά με αυτό:
- Μπορεί κάποιος να επιβάλλει το αντικείμενο και το ύφος της συζήτησης ενός συλλόγου που λειτουργεί πραγματικά ελεύθερα, εκτός απ’ το ίδιο του το σώμα; Αν η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που συμμετέχουν σε έναν σύλλογο επιλέγουν να οργανώνονται και να συσπειρώνονται με συγκεκριμένο τρόπο, μπορεί κανείς να τους εμποδίσει; Ακόμα περισσότερο, πρέπει;
-
Πού τραβάει κανείς τη γραμμή ανάμεσα στο “ατομικό”, το “συλλογικό” και το “πολιτικό” συμφέρον; Μήπως υπάρχει κανείς που δεν επηρεάζεται απ’ τη στάση της κοινωνίας, της πολιτικής, του κράτους κ.α. στην άμεση καθημερινότητά του; Όσο περισσότερο κανείς παίρνει στα χέρια του τη ζωή του τόσο περισσότερο βλέπει περιορισμούς που δεν υπήρχαν πριν. Το πρώτο στάδιο της ελευθερίας μοιάζει να είναι η συνείδηση των περιορισμών. Και πολλές φορές φαίνεται ότι για να μπορέσουμε να καλύψουμε τα στενά, εγωιστικά μας συμφέροντα είναι απαραίτητο να πιέσουμε για ευρείες δομικές αλλαγές που μπορεί να αφορούν όλο το τμήμα, όλο το πανεπιστήμιο, ακόμα κι όλη την κοινωνία.
-
Η διαμάχη μεταξύ “πραγμάτων που μας αφορούν” και “γενικότερων ζητημάτων” συχνά είναι σύγκρουση όρων. Είμαστε συνάδελφοι άρα έχουμε ένα minimum κοινών συμφερόντων, ανήκουμε σε μια ηλικιακή ομάδα η οποία ζει σε ιδιαίτερες συνθήκες, ενώ τα οικονομικά συμφέροντα των περισσότερων βρίσκονται επίσης σε συμφωνία. Κάτι που είναι “καλό” για έναν μας είναι “καλό” και για τους υπόλοιπους, ενώ αν διεκδικήσουμε συλλογικά αυτά που μας αφορούν θα είμαστε πιο αποτελεσματικοί απ’ ότι ο καθένας μόνος του.
Λόγω των παραπάνω, πιστεύουμε ότι η δράση στο Σύλλογο είναι εγγενώς πολιτική, και πως αυτό δε πρέπει να δυσαρεστεί ούτε να φοβίζει κανέναν. Ωστόσο, βασική αρχή μας είναι πως για να σκεφτεί κανείς πολιτικά πρέπει να ξεκινήσει απ’ τις άμεσες ανάγκες του, που μόνο αυτός γνωρίζει, να τις κατανοήσει, να τις προωθήσει και τελικά, μέσα από συλλογική δράση, να βελτιώσει τη ζωή του. Θεωρούμε πως δεν μπορείς να δεις τη “μεγάλη εικόνα” αν πρώτα δεν κατακτήσεις τη μικρή, και πως το να προσπαθείς να χρησιμοποιείς οποιαδήποτε θεωρία με τρόπο διαφορετικό απ’ ότι ένα εργαλείο ή μέσο αποτυγχάνει και αποξενώνει.
Σχετικά με τα ζητήματα επικαιρότητας:
Ο δεύτερος χρόνος της πανδημίας φτάνει στο τέλος του και πολλοί φοιτητές δεν έχουν δει τα πανεπιστημιακά έδρανα παρά μόνο εξ’ αποστάσεως και δεν έχουν βιώσει την κοινότητα του Πανεπιστημίου. Η δημόσια υγεία έχει χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για την υπονόμευση στοιχείων της δημόσιας ζωής που κάνουν την καθημερινότητα μας να αξίζει. Όμως η πανδημία υπάρχει. Προστατέψτε την υγεία σας. Οφείλετε στους εαυτούς σας να μην ανεχτείτε ελλιπή μέτρα προστασίας κι να αξιοποιήσετε όλα τα διαθέσιμα μέσα. Το ιδεολόγημα της ατομικής ευθύνης είναι αληθές μόνο υπό το εξής πρίσμα: Κανείς δε θα νοιαστεί για την υγεία σας πιο πολύ απ’ ότι εσείς, και σίγουρα όχι το κράτος. Να είστε προσεκτικοί χωρίς να προβαίνετε σε άκριτες εκδηλώσεις πειθαρχίας.
Η επίθεση στο πανεπιστημιακό Άσυλο προπαγανδίζεται με διάφορα μέσα και σε όλους τους τόνους. Νομικά έχει ήδη καταλυθεί, ενώ προχωράει η σύσταση σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας. Ταυτόχρονα, το ΕΚΠΑ μόλις σύστησε νέο σώμα φύλαξης και δρομολογεί την εγκατάσταση συστήματος επιτήρησης στους πανεπιστημιακούς χώρους. Γρήγορα θα ανακαλύψετε ότι η προπαγάνδα περί “επικίνδυνου” πανεπιστημιακού χώρου εξαιτίας του ασύλου είναι, απλά, προπαγάνδα. Οι φοιτητές περιφρουρούν το άσυλο όποτε χρειάζεται.
Ζούμε σε επικίνδυνες πολιτικές συγκυρίες, με την πολιτική δράση να κινδυνεύει να ατονίσει και φασιστικές δυνάμεις ανασυντάσσονται και επιτίθενται ξανά. Είναι πραγματικά επείγον να επιθυμήσουμε να αναλάβουμε δράση για να αναχαιτίσουμε αυτό το φαινόμενο το οποίο μας φέρνει πίσω σε σκοτεινές εποχές. Στην πάλη αυτή, χώροι πραγματικά ελεύθεροι όπως ο χώρος του πανεπιστημίου θα βοηθήσουν στον αγώνα μας και είναι ανάγκη να διατηρηθούν πάση θυσία.
Παρά τις ιδιαίτερες προκλήσεις της περιόδου που διανύουμε -ή μάλλον εξαιτίας τους- ένα πράγμα είναι εμφανές: Δε μπορείς να κερδίσεις χωρίς πρώτα να αγωνιστείς.
Τίποτα δε χαρίζεται, όλα κατακτιούνται!
~ΦουριέΝ+1